Millî edebiyatın öncü isimlerinden biri olan Ömer Seyfettin, hikâye dili ve üslubu ile olduğu kadar, kurgu tekniği bakımından da kendine has bir hikâye anlatımına sahiptir. Tanzimat döneminde edebiyatımıza giren Batılı modern hikâye anlayışında, onun hikâyeciliği önemli bir merhale olarak gösterilir. Nitekim Ömer Seyfettin’le beraber hikâye başlı başına müstakil bir tür olma vasfı kazanmıştır. Bu çalışmada Ömer Seyfettin’in “Pembe İncili Kaftan” adlı hikâyesi, Campbell ve Vogler’in çalışmalarından hareketle okunmaya çalışılmıştır. Metin, Kahramanın Sonsuz Yolculuğu’da belirlenen ayrılma- erginlenme ve dönüş aşamalarına göre ele alınırken; Ömer Seyfettin’in hikâyeciliğinin karakteristik taraflarını oluşturan olay hikâyeciliği ve okurda tek bir etki uyandırma bağlamında oluşan kurgu da yolculuk kalıbıyla birlikte gösterilip çözümlenmeye gayret edilmiştir. Hikâyedeki yolculuk bireysel bir arzu ya da amaç için değil, devlet adına yapılmış ve yolculuk boyunca kahraman benliğinde taşıdığı diğer arketiplerin yardımıyla macerasını tamamlayıp evine dönmüştür. Yolculuk sürecinde kahramanın kolektif bilinçdışının arketipleriyle karşılaşmış olması metnin bu bakımdan da değerlendirilmesini gerektirmiştir. Bu bağlamda kahramanın benliğini oluşturan arketipler onun okur açısında da örnek alınan ideal bir kişi ya da rehber olmasını sağlamıştır. Dolayısıyla kahramanın benliğinin önemli tarafını oluşturan bu durum da incelemeye dahil edilmiştir.


Anahtar Kelimeler: Ömer Seyfettin, Pembe İncili Kaftan, olay hikâyesi, tek etki, monomit, kahramanın yolculuğu